Cisco Herzhaft (F) feat. Geneviève Dartevelle Blues CC Engis (09-10-2020) reporter & photo credits: Paul Jehasse info club: CC Engis info artist: Cisco Herzhaft © Rootsville 2020

We zijn er voor het tweede heropeningsconcert van CC Engis. Vandaag viel de keuze op Cisco Herzahft, een oude bekende. Deze geadopteerde uit Moeskroen komt vanuit Quiévrain naar ons toe.

Beschouwd als een gouwe ouwe (hij was onderdeel van John Lee Hooker's tour - pardon - in 1970), gaf hij ons vanavond een van zijn geweldige adrenaline-concerten.

In twee sets van meer dan een uur veroverde hij het publiek op een prachtige manier, daarbij geholpen door onze nationale Geneviève Dartevelle, met vurige  mondharmonica en altijd zo briljant; op bas een fijn weerzien met Fred Jouglass uit Cahors (F) die we vreselijk misten vanwege zijn geweldige vingerzetting op de contrabas en om af te sluiten op de drums Tom de Wulf een gentenaar en goede bekende van de Missy Sippy.

Cisco begint met "Hard Work" (is dat John Handy's 1976?). Het volgende is "Driftin" gevolgd door "Feel Like Warrior". Dan een korte les over ragtime met "Fontainebleau" of de linkerduim zo lenig als een piano, telkens met hetzelfde ritme, langzaam beginnend en bliksemsnel eindigend.
Twee composities van zijn laatste plaat ("Son of a Watchmaker") hier met  "Indian Trails Blues" of hoe de Blues naar Clarksdale, Mississippi kwam en "Travelin 'Man". Prachtig meesterschap !!!
Twee klassiekers volghen met "Mean Old World" van T-Bone Walker en "C C Rider" van Ma Rainey uit 1924.

Laten we verder gaan met de Mexicaanse Zorro die van de rijken steelt om aan de armen te geven met een compositie van zijn laatste album "Cisco Kid" dat niet te stoppen is als je voornaam CISCO is. We eindigen met een zeer onrustige versie van "Baby Please Don't Go". Een schitterende set die de voorgeschreven tijd met tot onze blijdschap overschreed.

Cisco trakteert ons en begint meteen aan de tweede set, met een compositie van zijn laatste plaat "Poor Boy".  Dan volgen "Just A Man", "Freight Train" van Elisabeth Cotten , deze autodidact,  die haar gitaar ondersteboven hield, als een rechtshandige speler. (Deze techniek heette trouwens  "Cotten Picking).

Dan speelt hij de titeltrack van zijn laatste cd "Son Of A Watchmaker" gevolgd door "On The Route To 66", wat hier betekent dat Cisco aan zijn 66 ​​jaar bezig is, om een ​​beetje het verschil te maken met Route 66. (Uit het album " Good Hand ”uit 2014).

Hij vertelt ons een interessante kleine anekdote over Big Jo Williams, waar hij een jonge man vertelde die in Central Park wilde slapen. "Kom bij mij slapen en morgen neem ik wat liedjes op waar je je Harmo-geluid op kunt zetten." De jongeman was niemand minder dan Bob Dylan! Een goede oude "Hoochie Coochie Man", zeer pittig wordt gevolgd door "Cadillac".

Cisco laat ons vervolgens zien hoe hij zijn Quéguiner (die net zijn 20e verjaardag en meer dan 2200 concerten heeft gevierd) kan blijven spelen, door met de rechterhand te spelen en de linkerhand vrij te laten om het glas vast te houden, dat hij ook zal gebruiken om te ‘sliden’ op zijn zes snaren.
Hier worden we er aan herrinnerd dat we bijna aan het einde zijn gekomen met "Every Day I Have The Blues" met de volledige steun van het publiek, opgetogen en enthousiast.

Een perfect concert van begin tot eind.

TEXTE FRANCAIS
Nous y sommes pour le second concert de réouverture du CC Engis. Aujourd’hui le choix s’est penché sur Cisco Herzahft, une vielle connaissance. Ce Moucronois d’adoption, nous vient d’Outre-Quiévrain.

Considéré comme baroudeur impénitent (à fait partie de la tournée de John Lee Hooker – excusez du peu – en 1970), il nous a livré ce soir un de ses terribles concerts bourrés d’adrénaline.

En deux sets de plus d’une heure, il a conquis le public de belle façon, en cela, aidé par notre Geneviève Dartevelle nationale, aux harmonicas brûlants, toujours aussi brillante ; à la basse une retrouvaille très agréable avec Fred Jouglass de Cahors (F) qui nous manquait terriblement pour son grand doigté à la contrebasse et pour finir à la batterie Mr Tom DeWulf habitué du Missy Sippy et Gantois d’origine avec son très bon feeling.

Cisco commence par « Hard Work » (est-ce que c’est celui de John Handy en 1976 ?). Vient ensuite « Driftin’ » et « Feel Like Warrior ».Un petit cours sur le ragtime ensuite avec « Fontainebleau » ou le pouce gauche preste comme un piano en reprenant chaque fois le même rythme, commençant doucement et terminant à la vitesse de l’éclair.

Deux compositions de son dernier opus (« Son of a Watchmaker ») ici « Indian Trails Blues »  où comment le Blues est descendu à Clarksdale au Mississippi ; et « Travelin’ Man ». Belle maîtrise !!! Deux classiques alors avec « Mean Old World » de T-Bone Walker et « CC Rider » (see see rider) de Ma Rainey de 1924.

Passons au Zorro mexicain volant aux riches pour donner aux pauvres avec une compo de son dernier album « Cisco Kid » imparable quand votre prénom est CISCO.
On termine avec un « Baby Please Don’t Go » très remuant.
Un set magnifique qui a dépassé allégrement l’heure prescrite.

Cisco nous régale et commence de suite le second set, par une compo de sa dernière plaque « Poor Boy » Puis « Just A Man », « Freight Train » d’Elisabeth Cotten (la gauchère) cette autodidacte qui avait l’habitude de tenir sa guitare à l’envers, comme un droitier donc. (Cette technique fut appelée « Cotten Picking).

Vient alors le titre éponyme du dernier album «Son Of A Watchmaker » suivi de « On The Route To 66 » voulant ici dire que Cisco allait sur ses 66 ans, pour un peu différer de la Route 66. (Tiré de l’album « Good Hand » de 2014). Il nous racontera une petite anecdote intéressante sur Big Jo Williams, où ce dernier avait dit à un jeune voulant dormir dans Central Park. « Vient dormir chez moi et demain, j’enregistre quelques morceaux tu pourrais y mettre ton son d’Harmo ». Le jeune homme n’était autre que Bob Dylan !

Un bon vieux « Hoochie Coochie Man » très enlevé et bousculant le spectateur, suivi de « Cadillac ». Cisco nous démontre alors comment continuer de jouer de sa Quéguiner (qui vient de fêter ses 20 ans et plus de 2200 concerts), en jouant de la main droite et laissant libre la gauche pour tenir le verre, dont il se servira aussi pour « slider » sur sa six cordes. Là nous sommes dans le rappel qu’il terminera d’ailleurs par « Every Day I Have The Blues »  emportant une adhésion totale du public, ravi et enthousiaste.

Un concert parfait de bout en bout.